Iconology of the Wayfarer Triptych – Detail

De pollepel hangt hem op zijde,wat een spreekwoordelijke aanduiding is voor het weelderige leven, dat hij geleid heeft [Harrebomée, 1861, 16]; daarnaast kan de lepel ook beduiden, dat de weelde thans voor den man voorbij is en hij tot het uitschot is afgezakt: „al dat lepel lect”, was reeds in de veertiende eeuw een vaste uitdrukking voor Jan en Alleman [Verwijs, 1860, 37; van Dis & Erné, 1939, 235]. (p. 78)

The presence on his pack of a prominent large spoon (or ladle) of self-indulgence as well as a cat skin ensures that this peddler is neither without desires nor an innocent [Silver, 2006, 410-411:note 30; Bax, 1979, 216-217; Zupnick, 1968, 115-132; Renger, 1970, 129-142; Bruegel, 1568 (Les Mendiants ou Les Culs-de-jatte); Tóth-Ubbens, 1987, 73-76]. (p. 256-257)

In his Eulenspigel engraving of 1520 Lucas van Leyden also shows… a spoon like the one the Prodigal carries in his back pack-proof that the spoon is a symbol of vagabondage [van Leyden, 1520]. Bosch also uses the spoon with which the homeless man eats the soup he begs to convey a moral idea. In the common speech of his time the spoon symbolized wanton lovemaking. In his Spinnerin, the popular preacher Geiler von Kaisersberg derides “unclean love, like that of a spoon for a foolish woman” and “the spoon (who) sets his cap for the harlots and runs after them like the bull after the cow,” to say nothing of the extravagant spoon litany in Johannes Fischart’s Gargantua (Chapter 8) [von Kaysersberg, 1510; Fischart, 1969]. (p. 259)